شبگرد:

اهل خراباتم

پیشه ام نقاشی است

سر سوزن ذوقی است

همه دارائی من

میکشم نقشی از صافی می بر صبو

شبگرد:

ای که روز و شب را از من گرفتی

چون سکوت خلوتم دیدی به جانم رخنه کردی

تو که دین و دلم از من ببردی

چرا دیگر اینهمه عشوه و ناز

بیا و دمی دمساز ِ دل ِ بی کسم باش

که کلید طلسم ِ دلم را 

در نگاه آتشینت دیدم ای یار

چو گم گشتم در سیاهی دو چشمات

دلم ازکف برفت و من گشتم آزاد

شبگرد:

منو تبعید میکنن که از تو درو بشم،

آخه از دوری ِ تو رنگ ِ خزونی میگیرم

روی ِ خاکا میریزم، زیر پاها می مونم

نه...

باورم نمیشه که دور از تو بتونم

لحظه ای سر بکنم

همه هستی ام تویی، ای گل ِ امید ِ من

من که بی تو واسه بودنم بهونه ای رو ندارم

اگه دور از تو باشم رنگ خزونی می گیرم

با تو باشم میدونی

تو دل ِ دشت هم که باشم، گُل ِ عشق رو می کارم

سایه میسازم برات حتی اگه با پیرهنم

جبهه میسایم برات گرچه بگن که ملحدم

نه..

باورم نمیشه که دور از تو بتونم

لحظه ای سر بکنم

اگه دور از تو باشم رنگ خزونی می گیرم

اما گل ِ عشق ِ من نمیشه زرد

حتی اگه من رنگ خزونی بگیرم

واسه دیدنت بازم دل ِ خاک رو میشکافم

دل ِ خاک رو میشکافم واسه دیدنت بازم

شبگرد:

سالهاست در انتظار ستاره شبها نخوابیده ام

روز را به زیر شلاق ظلم نالیده ام

ندارم امید نوری ز هیچ روزنی

کنون وقت آن است خود بیافروزام آتشی.

شبگرد:

سر دل خود به كس نگفتم

سر دل خود به دل نهفتم

تا كس نشود خبير ز سرم

از دل خود مرداب ساختم

الگوي خود از علي گرفتم

رو كرده به سوي چاه رفتم

دست و دل خود ز خاك شستم

در خلوت دل به خاك خفتم