شبگرد:

منو تبعید میکنن که از تو درو بشم،

آخه از دوری ِ تو رنگ ِ خزونی میگیرم

روی ِ خاکا میریزم، زیر پاها می مونم

نه...

باورم نمیشه که دور از تو بتونم

لحظه ای سر بکنم

همه هستی ام تویی، ای گل ِ امید ِ من

من که بی تو واسه بودنم بهونه ای رو ندارم

اگه دور از تو باشم رنگ خزونی می گیرم

با تو باشم میدونی

تو دل ِ دشت هم که باشم، گُل ِ عشق رو می کارم

سایه میسازم برات حتی اگه با پیرهنم

جبهه میسایم برات گرچه بگن که ملحدم

نه..

باورم نمیشه که دور از تو بتونم

لحظه ای سر بکنم

اگه دور از تو باشم رنگ خزونی می گیرم

اما گل ِ عشق ِ من نمیشه زرد

حتی اگه من رنگ خزونی بگیرم

واسه دیدنت بازم دل ِ خاک رو میشکافم

دل ِ خاک رو میشکافم واسه دیدنت بازم

مجذوب علیشاه:

یک شب آتش در نیستانی فتاد

سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد

هر نی ای شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست؟

مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت آتش بی سبب نفروختم

دعوی بی معنی ات را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود

همچنان در بند خود بودی که بود

مرد را دردی اگر باشد خوش است

درد بی دردی علاجش آتش است

سیمین بهبهانی:

بر من گذشتی،                    

سر بر نکــــــــردی

از عشق گفتم ،                   

 بـــــاور نکــــــــردی

دل را فــــــکندم                     

ارزان بــه پــــــایت

سودای مهـرش                    

در ســـــــر نکردی

گفتم گـــــلم را                      

می بویی از لطف

حتی به قهرش                     

پــــرپـــر نـــــکردی

دیدی ســبویی                      

پــــــــر نوش دارم

باتشنگـــی ها                       

لــــــب تـر نکـردی

هنگام مـستی                      

شور آفــــرین بود

لطفی که با ما                       

دیگر نکــــــــــردی

آتش گــــــرفتم                       

چــون شاخ نارنج

گفتم: نظـر کن                

سر بر نکــــــردی

شبگرد:

سالهاست در انتظار ستاره شبها نخوابیده ام

روز را به زیر شلاق ظلم نالیده ام

ندارم امید نوری ز هیچ روزنی

کنون وقت آن است خود بیافروزام آتشی.

شبگرد:

سر دل خود به كس نگفتم

سر دل خود به دل نهفتم

تا كس نشود خبير ز سرم

از دل خود مرداب ساختم

الگوي خود از علي گرفتم

رو كرده به سوي چاه رفتم

دست و دل خود ز خاك شستم

در خلوت دل به خاك خفتم

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده ما را انیس و مونس شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

مهدي سهيلي:

ای آنکه بر آینه نظر دوخته داری
دانم که غم یار و دل سوخته داری

جز چشم تو بر سوز نهانت نزند آب
با غیر مگو گر دل افرووخته داری

باخویش بیاميز و ز بیگانه بپرهیز
 آسوده تویی گر که لب دوخته داری

با سعی و هنر گر که نیازت به کسی نیست
گنجیست که در زیر سر اندوخته داری

حافظ شيرازي:

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

دل که آیینه شاهیست غباری دارد

از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش

که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی

نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج

نروند اهل نظر از پی نابینایی

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان

ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی

جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر

در کنارم بنشانند سهی بالایی

کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست

گشت هر گوشه چشم از غم دل دریایی

سخن غیر مگو با من معشوقه پرست

کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی

این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت

بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردایی